Blue Archive: AiJack Edition

เรื่องราวในเมืองแห่งการศึกษาคิโวทอสที่ถูกแต่งขึ้นมาเพื่อสนองความต้องการของคนเขียน และอยากจะเอามาแชร์เฉยๆ อยากอ่านก็อ่าน ถ้าไม่อ่านก็กลับไปอ่านอันเดอร์เวิลด์ โอเค๊? และเรื่องนี้ก็ไม่ได้จะเขียนลงถี่ด้วย จะลงเฉพาะตอนที่อยากลงเท่านั้น ดังนั้นคนที่จะอ่านก็อย่าลืมขุดหลุมฝังรากตัวเองรอต่อไปก็แล้วกัน

---

บทเริ่มต้น

“เพียงเท่านี้ก็...จะไม่มีวิธีไหน...ที่จะปกป้องคุณครูได้อีกแล้ว...” คาโยโกะพูดจบก็ยิงปืนไปยังกล่องแห่งซิสดิมของคุณครู 3 นัดจากนั้นหน้าจอก็ดับไป

“คุณครู...ตัวฉัน...และทุกอย่าง...จะจบลงตรงนี้...” คาโยโกะพูดพร้อมชี้ปืนไปที่คุณครูที่นอนพร้อมผ้าพันแผลเต็มตัวอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง จากนั้นเสียงลั่นไกปืนก็ดังขึ้น

[ สิ่งที่เราต้องการคือความเสียใจทั้งเจ็ด เรายังจำเรื่องราวของเจริโค่ได้ ]

[ ยินดีต้อนรับคุณครู เข้าสู่ <กล่องแห่งซิสดิม> ค่ะ ]

“มันเป็นความผิดของฉันเองค่ะ” ผู้หญิงผมยาวสีฟ้าบนตัวมีรอยเลือดที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับคุณครูบนรถไฟที่ไร้ผู้คนพูดขึ้น

“ความผิดอะไรกัน?” คุณครูถาม

“การตัดสินใจของฉัน และทุกอย่างที่เกิดขึ้นค่ะ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเอง” ผู้หญิงผมยาวสีฟ้าพูด

“ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะต้องมาเจอกับผลลัพธ์แบบนี้...ถึงมันจะน่าละอายใจก็เถอะ...แต่ก็ขอรบกวนคุณด้วยนะคะ คุณครู” ผู้หญิงผมยาวสีฟ้าพูด

“อืม...ว่ามาได้เลย” คุณครูพูด

“คิดว่าถ้าเป็นคุณที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับฉัน...คุณก็คงเลือกสิ่งเดียวกันสินะคะ?” ผู้หญิงผมยาวสีฟ้าพูด

“ก็อาจเป็นไปได้” คุณครูพูด

“เมื่อตอนนั้น คุณเคยพูดถึงการรับผิดชอบ และผู้ที่ต้องคอยรับผิดชอบ… ในตอนนั้นฉันไม่เข้าใจเลยว่าคุณต้องการจะสื่ออะไรกันแน่…” ผู้หญิงผมยาวสีฟ้าพูด

“ก็เคยพูดอยู่จริงๆ นั่นแหละ แล้วตอนนี้ล่ะ?” คุณครูพูด

“ค่ะ ในตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วล่ะค่ะ ผู้ใหญ่ หน้าที่ ความรับผิดชอบ ทางเลือกที่เลือกเดิน รวมทั้งความหมายของสิ่งนั้น...” ผู้หญิงผมยาวสีฟ้าพูด

“คุณครูคะ ผู้ใหญ่ที่ฉันไว้ใจได้ตอนนี้เหลือแค่คุณแล้วค่ะ มีแค่คุณเท่านั้นที่จะช่วยเราทุกคนจากสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ ดังนั้น...คุณครูคะ...ได้โปรด...” ผู้หญิงผมยาวสีฟ้าพูด

ณ ล็อบบี้องค์การนักเรียน มีชายผมยาวสีดำมัดมวยผมไว้ด้านหลัง กำลังงีบหลับอยู่บนโซฟา

“คุณครู ตื่นเถอะค่ะ” เสียงผู้หญิงดังขึ้น

“คุณครู!!” เสียงนั้นพูดดังขึ้นจนคุณครูสะดุ้งตื่น

“...? ฮ้ะ!? อะไร? เกิดอะไรขึ้น!?” คุณครูสะดุ้งตื่นจากการผลอยหลับไป

“ฉันบอกให้รอตรงนี้แค่แป๊ปเดียว ดันหลับไปซะได้ ดูท่าจะเหนื่อยน่าดูเลยนะคะ” หญิงสาวผมดำยาวน้ำเงินเข้มด้านใน ดวงตาสีน้ำเงินอมเขียว ใส่แว่น และมีหูแบบเอลฟ์พูดกับคุณครู

“ถึงจะกำลังฝันหวานหรืออะไรก็เถอะ รีบตื่นแล้วฟังที่ฉันพูดสักหน่อยเถอะค่ะ” หญิงสาวผมดำยาวน้ำเงินเข้มด้านใน ดวงตาสีน้ำเงินอมเขียว ใส่แว่น และมีหูแบบเอลฟ์พูด

“ขอแนะนำตัวอีกครั้ง ฉันคือนานากามิ ริน สมาชิกบริหารองค์การนักเรียนของแมืองแห่งการศึกษา <คิโวทอส>” รินพูดแนะนำตัว

“ส่วนคุณดูเหมือนว่าจะเป็นคุณครูที่ทางเราเรียกมาสินะคะ?” รินถาม จากนั้นคุณครูก็พยักหน้าตอบ

“ฉันเองก็พอรู้มาบ้างอยู่นะคะ ว่าทำไมคุณถึงมาที่นี่ ฉันเองก็ยังคงเสียใจกับสถานการณ์ที่ต้องเจอนี้อยู่เลยค่ะ” รินพูด

“อืม...” คุณครูขยี้ตาพูด

“ช่วยตามฉันมาทางนี้ด้วยค่ะ ฉันมีงานที่มีแค่คุณเท่านั้นที่สามารถทำได้ค่ะ” รินพูดและเดินนำไป จากนั้นคุณครูก็ลุกขึ้นและเดินตามไป

“ยินดีต้อนรับสู่ <คิโวทอส> อย่างเป็นทางการค่ะคุณครู” รินพาไปที่ริมหน้าต่างที่สามารถมองเห็นเมืองได้แทบทั่วคิโวทอส

“โห...เมืองใหญ่กว่าที่เห็นตอนมาถึงอีกนะเนี่ย...” คุณครูพูด

“ใช่แล้วค่ะ คิโวทอสคือเมืองแห่งการศึกษาขนาดใหญ่ที่มีโรงเรียนอยู่นับพันแห่ง และที่เมืองแห่งนี้จะเป็นที่ที่คุณครูจะเริ่มทำงานในอนาคตค่ะ” รินพูด

“มีโรงเรียนอยู่นับพันเลยหรอ? สมชื่อเมืองแห่งการศึกษาดีนะนั่น” คุณครูพูด

“ค่ะ แต่ที่นี่อาจจะต่างกับที่ที่คุณครูเคยอยู่ค่อนข้างมาก ในช่วงแรกอาจจะต้องใช้เวลาสักพักในการปรับตัวนะคะ” รินพูด

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก แค่นี้น่าจะสบายๆ” คุณครูพูด

“ค่ะ ถ้าเป็นคุณครูแล้ว ฉันก็คงไม่ต้องกังวลเรื่องนี้มาก” รินพูด

“งั้นหลังจากนี้ ฉันจะคอยช่วยอธิบายเรื่องอื่นๆ ที่คุณครูยังไม่รู้ให้ฟังเองนะคะ” รินพูด

“อืม ฝากด้วยนะ” คุณครูพูด

ปัจจุบัน

“ฉันยังจำได้ดี…วันแรกที่มาถึงคิโวทอส…” เสียงของคุณครูดังขึ้นในห้องที่มืดสนิทโดยมีเพียงแสงสว่างจากหน้าจอกล่องแห่งซิสดิมเท่านั้น

“และวันที่คิโวทอสเกือบเข้าสู่การล่มสลาย…” เสียงของคุณครูพูดต่อ

เมื่อหลายเดือนก่อน บนเรืออะทราฮาซิสที่กำลังจะระเบิด

“ฉันขอร้องอะไรสักอย่างเป็นอย่างสุดท้ายได้มั้ย? ก่อนที่ฉันจะจากไป…” เพลนาพาเทสพูดกับคุณครูด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“อืม ได้สิ ว่ามาเลย” คุณครูพยักหน้าพูด

“หลังกลับไปที่คิโวทอส…นายช่วยมอบอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นให้กับคาโยโกะและ A.R.O.N.A. แทนฉันที… พวกเธอทั้งสองคงจะเศร้าแน่ๆ หลังจากที่ฉันจากไป” เพลนาพาเทสพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ได้เลย” คุณครูตอบรับ

ปัจจุบัน

“เธอไปอยู่ที่ไหนกัน…คาโยโกะ…” เสียงคุณครูดังขึ้นในห้องที่มืดสนิท